Początki studium

W lipcu 1969 roku powołano w Kielcach Wyższą Szkołę Nauczycielską. W strukturze tej akademickiej placówki znalazło się Studium Wychowania Fizycznego i Sportu, utworzone jako jednostka międzywydziałowa prowadząca działalność dydaktyczno-wychowawczą.

Podstawowym celem Studium WF i Sportu było upowszechnianie kultury fizycznej w tworzącym się środowisku akademickim, konkretne zadania zaś zawierały się w:

• optymalnym rozwoju sprawności fizycznej i umiejętności ruchowych studentów wykorzystującym ich możliwości w tym zakresie,
• wzmocnieniu zdrowia, utrwalaniu nawyków higienicznych, wdrażaniu do przebywania na świeżym powietrzu,
• przekazywaniu wiedzy z zakresu kultury fizycznej,
• rozwijaniu współzawodnictwa sportowego,
• kształceniu organizatorów sportu i turystyki,
• kształtowaniu nawyków sportowych i turystycznych w celach rekreacyjnych,
• wykorzystaniu środków swoistych dla wychowania fizycznego i sportu w kształtowaniu osobowości studentów.

Od samego początku zakres działań obejmował podstawowe formy uczestnictwa w kulturze fizycznej tj. wychowanie fizyczne w postaci zajęć programowych, dydaktycznych, sportowych (w ramach Klubu Uczelnianego AZS), rekreacja ruchowa (zajęcia fakultatywne), rehabilitacja ruchowa, grupy rehabilitacyjne i terapii ruchowej.

W chwili powstania obowiązki kierownika Studium, a zarazem organizatora powierzono dr Andrzejowi Liedke. Do prowadzenia działalności przygotowano bazę materialną w postaci dwóch sal gimnastycznych przy ul. Chęcińskiej i przy ul. Leśnej.

Szybki rozwój Uczelni doprowadził w 1973r do uzyskania pełnych praw akademickich i przekształcenia w Wyższą Szkołę Pedagogiczną.

W chwili przekształcenia program rozwoju wychowania fizycznego został określony uchwałą Senatu WSP z dn. 17.XII.1973r. Program ten, w głównych założeniach pozostaje realizowany do dziś, zaś jego poszczególne treści ulegają modyfikacjom.

W latach 70-tych działalność Studium rozwija się wielokierunkowo tj. naukowo, badawczo, sportowo, rekreacyjnie oraz w zakresie praktyki wychowania fizycznego.

W strukturze Studium utworzono Pracownię Wychowania Zdrowotnego, Pracownię Obozownictwa i Turystyki, Pracownię Metodyki WF i Sportu oraz Pracownię Higieny Szkolnej. Funkcjonowanie takiej struktury było potrzebne w związku z utworzeniem na Wydziale Pedagogicznym kierunk „Nauczanie Początkowe z Wychowaniem Fizycznym”, a realizację dydaktyki na tym kierunku powierzono w dużej części pracownikom Studium . Głównym jednak celem działań Studium było od samego początku upowszechnianie kultury fizycznej w środowisku poprzez realizację programu zajęć wychowania fizycznego w ramach planów studiów na poszczególnych kierunkach.

Założenia programowe różnicowały treści działań dla studentów różnych lat studiów. I tak obejmowały obowiązkowe zajęcia dla:

• I roku w ramach tzw. obozu adaptacyjnego oraz całoroczną naukę pływania,
• II roku dyscypliny halowe, oparty głównie piłkę siatkową i szkolenia narciarskie na obozach,
• III roku zespołowe gry sportowe, głównie piłkę koszykową; sięgano także po elementy gier i zabaw rekreacyjnych.
• na IV roku dążono do utrzymania optymalnej sprawności fizycznej studentów umożliwiającej aktywne uczestnictwo w zajęciach o charakterze rekreacyjnym ( np. ringo, badminton, wrotki, itp.) oraz zapoznania z turystyką pieszą, autokarową.

Zajęcia wychowania fizycznego były prowadzone w grupach dydaktycznych w wymiarze 2 godzin tygodniowo. Program zawierał także zajęcia dla grup zdrowotnych (korektywnych, rehabilitacyjnych), a także w sekcjach sportowych Klubu Uczelnianego AZS. Do grup korektywnych i rehabilitacyjnych kierowano studentów mających przeciwwskazania zdrowotne do uczestniczenia w pełnym zakresie w zajęciach wychowania fizycznego.

Istotną rolę w realizacji programu wf i sportu w WSP odgrywały od samego początku istnienia Studium zajęcia sportowe. Potrzeby doskonalenia się sportowego, chęć rywalizacji sportowej- towarzyszyły organizowaniu sekcji sportowych lub tzn. grupom szkolenia sportowego.

Już w latach 70. sportowcy WSP odnosili sukcesy, przede wszystkim w Mistrzostwach Polski Szkół Wyższych. Organizowane przez Akademicki Związek Sportowy Mistrzostwa Polski poszczególnych typów Uczelni były i są do dnia dzisiejszego formą sportowej rywalizacji środowisk akademickich. Sukcesy w takich zawodach odnosili m.in. studenci pływacy, lekkoatleci, piłkarze ręczni, piłkarze nożni, narciarze.

Formą zajęć, która w działalności Studium istnieje od samego początku jest obozownictwo. Już w pierwszym roku prowadzenia działalności dydaktycznej zorganizowano obóz sportów zimowych w Bukowinie Tatrzańskiej. Niewiele później rozpoczęto obozownictwo letnie w postaci obozów stacjonarnych w Sępólnie Krajeńskim, a później w formie rejsów po Jeziorach Mazurskich.

Od 1974 roku Studium postanowiło w ramach programu wf i sportu prowadzić obozy adaptacyjno-sportowe. Ich zadaniem było zaznajomienie studentów nowoprzyjętych w każdym roku z uczelnią, jej funkcjonowaniem, formami organizacji. Treści teoretyczne programu tych obozów były uzupełnione bogatym programem zajęć sportowych. Rozwijające się obozownictwo, w różnych jego formach, stało się znaczącym programem wychowania fizycznego naszego Studium. Rozwój tych form nie został przerwany, choć podlegał w dalszych latach modyfikacji.

Najbardziej masowy i spektakularny charakter wśród form obozowych miała Bukowina tj. akcja obozów narciarskich. Program 7-dniowego szkolenia narciarskiego obejmował w latach 70-tych każdego ze studentów. Wprowadzenie do programu studiów tych zajęć odbyło się w ślad za decyzją Senatu Uczelni.

Przekształcenia społeczne w Polsce, w latach 80. nie ominęły środowiska kieleckiego. Dokonano reorganizacji pracy Studium WFiS, co nie wpłynęło na treści programowe. Główne kierunki działań programowych zostały utrzymane, niektóre z obowiązkowych zajęć stały się fakultatywnymi np. obozy, nauka pływania, zajęcia w siłowni, itd.

Zmieniono też zasady finansowania Studium, przenosząc część kosztów prowadzenia niektórych form zajęć sportowych na studiujących. Pomimo tych zmian Studium kontynuuje program działań, a nawet go rozszerza.

W 1984 roku otwarto Studium Podyplomowe Wychowania Fizycznego, a także Studium Fakultatywne (możliwość studiowania II-go kierunku dla studentów studiów dziennych WSP). Inicjatorem tych form był doc. dr Andrzej Liedke wspomagany m.in. przez prof. dr hab. Macieja Demela.

Studium Podyplomowe WF dla magistrów innych specjalności było pionierskim działaniem tego typu w Polsce. Jego działalność, pomimo coraz szerszej konkurencji, trwa nieprzerwanie do dziś.

W latach 80 mimo burzliwych niejednokrotnie zjawisk, zasadnicza baza materialna (sale gimnastyczne) oraz program wf i sportu nie uległy wielkim zmianom. Kontynuowana była również działalność sportowa. Sportowcy reprezentujący Uczelnię zdobywali medale mistrzostw uczelni pedagogicznych w różnych dyscyplinach. Wpływ na ciągłość i trwałość poczynań miała, z pewnością stała kadra pracownicza. Jej skład był stabilny i nie podlegał gwałtownym zmianom. W 1986 roku pracownicy Studium zostali wyróżnieni Nagrodą Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Lata 90. były w działalności Studium WFiS czasem dostosowywania form, metod i zakresu pracy do możliwości i potrzeb Uczelni. Rozrastająca się liczbowo rzesza studentów winna otrzymać możliwość działania w zakresie różnych form aktywności ruchowej. Można stwierdzić, że trzecia dekada funkcjonowania Studium WFiS, w ślad za nowoczesną doktryną treści kultury fizycznej, ukształtowała ostatecznie zakres pracy nauczycieli wf w środowisku akademickim.

Na ten zakres składają się działania w ramach:

• wychowania fizycznego (programowe zajęcia dla studentów I, II i III roku),
• sportu (działalność sekcji sportowych KU AZS, rywalizacja podczas zawodów i rozgrywek związków sportowych oraz w ramach środowisk akademickich),
• rekreacji ruchowej (m.in. zajęcia fakultatywne, obozy, rajdy turystyczne, rejsy),
• rehabilitacji ruchowej (program dla osób o określonych wskazaniach i przeciwwskazaniach lekarskich).

Lata 90-te przyniosły jednak ograniczenia w wymiarze działań, istniała bowiem tendencja do ograniczania kosztów funkcjonowania Uczelni, a co za tym „odchudzania” programów studiów, w tym wychowania fizycznego.